کریپتوکارنسی چیست؟

آربیتراژ کریپتوکارنسی چیست ؟ | استراتژی معاملاتی آربیتراژ چگونه عمل میکند ؟

آربیتراژ یک استراتژی معاملاتی است و با آن می توان از قیمت های مختلف ارزهای دیجیتال در صرافی های متفاوت سود برد .

مجله افیکس کار : ده ها میلیارد دلار رمزارز در صرافی ها در حال گردش هستند. برخی از معامله گران از اختلاف قیمت آن ها سود کسب می کنند . آربیتراژرها (کسانی که آربیتراژ انجام می دهند ) می توانند در بین صرافی ها یا در یک صرافی به صورت مثلثی معامله انجام دهند و سود کنند . خطرات مربوط به معاملات آربیتراژ کریپتوکارنسی شامل اسلیپیج، جابجایی قیمت و هزینه های انتقال می شود .

روزانه ده‌ها میلیارد دلار ارز دیجیتال در میلیون‌ها معامله دست به دست می شوند. برخلاف بورس‌های سنتی ، ده‌ها صرافی کریپتو وجود دارد که هر کدام قیمت‌های متفاوتی را برای رمزارزهای یکسان ارائه می‌دهند.

آربیتراژ کریپتوکارنسی چیست ؟

آربیتراژ یک استراتژی معاملاتی است که در آن یک دارایی خریداری می شود و بلافاصله در بازار دیگر به قیمت بالاتری به فروش می رسد . از این تفاوت قیمت می توان سود کسب نمود.

در استراتژی آربیتراژ کریپتو ، از تفاوت قیمت رمزارزها در میان صرافی های مختلف استفاده می شود . ممکن است قیمت بیت کوین در کوین بیس 10،000 دلار باشد ، در حالیکه در بایننس می تواند 9800 دلار باشد . استفاده از این تفاوت قیمت ، کلید آربیتراژ است. یک معامله گر می تواند بیت کوین را در بایننس خریداری و به کوین بیس منتقل کند و بفروشد . سود این کار حدود 200 دلار می شود. این اختلاف قیمت معمولاً برای مدت زمان طولانی باقی نمی ماند . پس آربیتراژرها باید زمان را بطور دقیق انتخاب کنند و به موقع دست به کار شوند .

هنگامیکه در اکتبر 2020 فایلکوین Filecoin به صرافی ها رسید ، برخی از صرافی ها قیمت آن را در چند ساعت اول 30 دلار اعلام کردند . اما سایر صرافی ها قیمت آن را 200 دلار تعیین کردند .

قیمت رمزارزها چگونه تعیین می شود؟

برخی از منتقدان این بازار معتقدند که هیچ چیزی از ارزهای دیجیتال پشتیبانی نمی کند . بنابراین هر ارزشی که برای آن ها تعیین شود ، کاملاً حدسی است . استدلال دیگری وجود دارد که می گوید ، اگر مردم مایل به پرداخت هزینه ای برای یک رمزارز باشند ، قیمت آن رمزارز همان خواهد شد . مانند بسیاری از بحث های حل نشده ، هر دو مورد می تواند صحیح باشد .

در صرافی ها ، این قیمت گذاری از طریق کتابچه سفارشات انجام می شود . به این صورت که کتابچه ای برای سفارشات خرید و فروش وجود دارد ، قیمت های مختلفی در این کتابچه نوشته می شود . برای مثال ، یک معامله گر می تواند برای خرید بیت کوین قیمت 30،000 دلار را سفارش بدهد . این قمیت در کتابچه سفارش قرار می گیرد . اگر معامله‌گر دیگری بخواهد یک بیت کوین را به قیمت 30000 دلار بفروشد ، این سفارش را به کتابچه اضافه می‌کند . بنابراین معامله انجام می شود . سپس ، سفارش خرید پس از تکمیل شدن ، از این کتابچه برداشته می شود . این فرآیند ، معامله نامیده می شود .

صرافی های کریپتو برای جدیدترین معاملات یک ارز دیجیتال ، خود عمل قیمت گذاری انجام می دهند . این می تواند از یک سفارش خرید یا سفارش فروش شروع شود . با در نظر گرفتن مثال قبلی ، اگر قیمت فروش اولین بیت کوین برای اولین بار 30،000 دلار گذاشته شود ، این صرافی قیمت 30،000 دلار را تعیین می کند . سپس معامله گری که دو بیت کوین را به قیمت 30،100 دلار بفروشد ، قیمت را به 30،100 دلار تغییر می دهد . مقدار ارزهای دیجیتال معامله شده مهم نیست ، مهمترین چیز آخرین قیمت است .

همه صرافی ها به این صورت ارزهای دیجیتال را قیمت گذاری می کنند . به جز برخی از صرافی ها که قیمت را بر اساس قیمت در سایر صرافی های کریپتو تعیین می کنند.

انواع مختلف آربیتراژ کریپتوکارنسی

بین صرافی های مختلف

یکی از روش های آربیتراژ کریپتوکارنسی این است که یک ارز دیجیتال را در یک صرافی خریداری ، سپس آن را به صرافی دیگری منتقل کنید که در آن رمزارز را با قیمت بالاتری بفروشید . با این وجود چند مشکل در این روش وجود دارد. اسپرد معمولاً تنها برای چند ثانیه امکان دارد ، اما انتقال یک رمزارز بین صرافی می تواند چند دقیقه طول بکشد. کارمزدهای انتقال مسئله دیگری است ، زیرا انتقال رمزارز از یک صرافی به صرافی دیگر هزینه ای را شامل می شود ، چه از طریق برداشت ، سپرده گذاری و چه از طریق هزینه های شبکه.

یکی از راه هایی که آربیتراژرها می توانند هزینه های معامله را کنترل کنند ، نگهداری رمزارز در دو صرافی مختلف است. یک معامله گر که از این روش استفاده می کند ، می تواند همزمان یک رمزارز را هم خریداری کند و هم بفروشد .

به عنوان مثال ، ممکن است یک معامله گر 30،000 دلار استیبل کوین با پشتوانه دلار آمریکا در بایننس و یک بیت کوین در کوین بیس داشته باشد . زمانیکه قیمت بیت کوین در کوین بیس 30200 و در بایننس 30000 دلار تعیین شود ، تریدر می تواند با استیبل کوین خود در بایننس بیت کوین بخرد و در کوین بیس آن را بفزوشد . آنها نه بیت کوین به دست می آورند و نه از دست می دهند ، تنها به دلیل اختلاف قیمت بین دو صرافی ، 200 دلار سود کسب می کنند.

آربیتراژ مثلثی

این روش شامل سه رمزارز مختلف و معامله اختلاف قیمت بین آنها در یک صرافی می شود . (از آنجا که همه چیز در یک صرافی اتفاق می افتد ، دیگر هزینه انتقال وجود ندارد).

بنابراین ، یک معامله گر می تواند فرصتی را در آربیتراژ بیت کوین ، اتریوم و XRP بیابد . ممکن است یک یا چند مورد از این ارزهای دیجیتال در صرافی کم ارزش باشند. بنابراین یک معامله گر ممکن است از فرصت آربیتراژ با فروش بیت کوین خود برای اتریوم ، سپس استفاده از اتریوم برای خرید XRP ، قبل از خرید مجدد بیت کوین با XRP ، استفاده کند . اگر استراتژی آنها منطقی باشد ، معامله گر در پایان ، بیت کوین بیشتری نسبت به زمانی که شروع کرده است ، خواهد داشت.

آربیتراژ آماری یا Statistical

در این مدل ، از روش های داده کمی استفاده می شود . این نوع آربیتراژ ممکن است شامل معامله صدها ارزدیجیتال مختلف بطور همزمان شود . احتمال اینکه یک ربات از معامله ای بر اساس مدل ریاضی سود ببرد وجود دارد . ربات می تواند سفارشات شورت و لانگ قرار دهد .

به طور کلی ، یک ربات به یک ارز دیجیتال که عملکرد بسیار خوبی دارد ، نمره پایینی می دهد و یک بار که عملکرد بسیار بدی دارد ، نمره بالایی می دهد. سودهای بزرگتر از آنهایی که عملکرد خوبی دارند به دست می آید . یک الگوریتم معاملاتی خوب ، یک مدل های ریاضی است که بتواند قیمت ارزهای دیجیتال را پیش بینی و آنها را به طور ماهرانه در برابر یکدیگر معامله کند .

آربیتراژ مالی غیرمتمرکز (دیفای )

مالی غیرمتمرکز یا دیفای به پروتکل مالی غیر کاستادیال (امانتداری) بدون دخالت انسان گفته می شود که به عنوان پروتکل های وام دهی ، استیبل کوین ها و صرافی ها عمل می کنند. طراحی سنگین کدهای دیفای آن ها را برای آربیتراژ مناسب می کند . استراتژی های مختلفی برای استفاده از آربیتراژ کریپتو در دیفای وجود دارد .

یکی از اهداف این استراتژی کیب سود از بازده پروتکل های مختلف وام دهی دیفای می باشد . در صورتیکه یک پلتفرم از یک استیبل کوین 10 درصد بازده ارائه دهد و پلتفرم دیگری 11 درصد از یک استیبل کوین دیگر ، تریدر می تواند برای کسب 1 درصد سود بیشتر ، استیبل کوین کم بازده را به استیبل کوین پر بازده تبدیل کند . چندین پلتفرم این کار را به صورت خودکار انجام می دهند . پروژه دیفای یرن فایننس ، متعلق به آندره کرونژ ، به طور خودکار وجوه را در پروتکل های مختلف مالی غیرمتمرکز جابجا می کند تا بهترین بازده را بدست آورد .

تکنیک دیگر این است که می توان از اختلاف قیمت در صرافی های مختلف سود برد . این روش درست مانند آربیتراژ بین صرافی ها عمل می کند ، اما این بار بر صرافی غیرمتمرکز مانند یونی سواپ تکیه دارد . برخی از صرافی های غیر متمرکز قیمت های متفاوتی را برای رمزارزها ارائه می دهند و می توان از این اختلاف قیمت درآمد کسب کرد .

علاوه بر این ، ممکن است کسب سود از این روش از سایر معاملات پیشرو بیشتر باشد . در صورتیکه تریدر دیفای فرصت خوبی بیابد ، ممکن است برای کسب سود خیلی سریع اقدام کند . اما یک ربات برای اینکه مطمئن شود ابتدا معامله آن پردازش می شود ، می تواند کمی بیشتر پول بپردازد . با پرش به جلو در صف پرداخت هزینه های گس ، یک ربات معاملاتی می تواند پول بیشتری به دست آورد.

ریسک های معاملات آربیتراژ کریپتوکارنسی

ریسک های متعددی بر سر راه معاملات آربیتراژ وجود دارد. یکی از این موارد “اسلیپیج” است.

اسلیپیج زمانی اتفاق می افتد که یک معامله گر سفارش خرید ارز دیجیتال می دهد ، اما اندازه سفارش آن از ارزان ترین پیشنهاد موجود در کتابچه سفارش بیشتر است . این امر باعث می شود که سفارش “اسلیپیج” کند و هزینه آن بیش از انتظار شود . این برای معامله گران مشکل ایجاد می کند ، به ویژه اینکه مارجین ها آنقدر کوچک است که اسلیپیج می تواند سود احتمالی را از بین ببرد .

حرکت قیمت یکی از ریسک های احتمالی بر سر راه آربیتراژ است . تریدرها برای استفاده از مزایای اسپردها باید خیلی سریع وارد عمل شوند . زیرا اسپرد ممکن است در عرض چند ثانیه از بین برود . برخی از معامله گران به منظور انجام معاملات آربیتراژ ربات هایی را برای شرکت در این رقابت برنامه ریزی می کنند.

در نهایت ، معامله گران باید هزینه های انتقال را در نظر بگیرند. اسپردها برای ارزهای دیجیتال بزرگ خیلی کم هستند . مارجین های محدود ، هزینه انتقال یا کارمزد معاملات نیز می تواند هرگونه سود احتمالی را از بین ببرد. این مارجین های محدود به این معناست که هر معامله گر که می خواهد سود قابل توجهی کسب کند باید معاملات زیادی انجام دهد. / دی کریپت

کریپتوکارنسی یا ارز دیجیتال چیست؟

ارز‌های دیجیتالی در حقیقت ارز‌هایی هستند که با پروتکل‌‌های رمزگذاری‌شده طراحی می‌شوند و هدف‌شان کاهش تقلب و ممانعت از جعل و کلاه‌برداری ارزی است.

شاید در آینده‌ی نه چندان دور دیگر نیازی نیست که پول کاغذی با خود حمل کنید یا پول خود را در بانک نگهداری کنید. ارز‌های دیجیتال همه چیز را تغییر می‌دهند. با توجه به اهمیت ارز‌های دیجیتال در مقاله حاضر سعی داریم توضیحی بر چیستی ارز‌های دیجیتال داشته باشیم.

رمز ارز‌های دیجیتالی بر بستر فناوری بلاکچین و علم رمزنگاری طراحی شده‌اند. این رمز ارز‌ها در اختیار هیچکس نیستند و کسی نمی‌تواند در آن تقلبی کند. در حقیقت بلاکچین این رمز ارز‌ها را شفاف، غیرمتمرکز و نفوذناپذیر کرده است.

کریپتوکارنسی یا ارز دیجیتال چیست؟

به طور کلی رمز ارز‌های دیجیتالی را می‌توان به سادگی و بدون دخالت شخص سومی بین افراد منتقل کرد. همچنین افراد با استفاده از کیف پول‌‌های دیجیتالی به راحتی می‌توانند بدون هیچ هزینه‌ای از رمز ارز‌های خود نگهداری کنند. برخی از این ارز‌ها از طریق ساز و کار استخراج یا ماینینگ به وجود می‌آیند. به عبارت دیگر برای انجام هر تراکنش در شبکه نیاز به انجام محاسباتی است که ماینر‌ها آن را انجام می‌دهند و در ازای آن پاداش می‌گیرند.

نکته مهم که نیاز هست مورد توجه قرار گیرد این است که؛ مهم‌ترین ویژگی ارز دیجیتال در غیرمتمرکز بودن آن است. یعنی هیچ نهاد، سازمان یا دولت خاصی، آن را تحت نظارت و کنترل خود ندارد. در نتیجه، دیگر خبری از دخالت دولت‌‌ها در مدیریت و پیشبرد پروژه‌‌های موجود در شبکه بلاک‌چین نیست. شبکه بلاک چین، شبکه‌ای وسیع و گسترده است که ارز‌های دیجیتالی در بستر آن تبادل می‌شوند.

به عبارتی استفاده از انواع ارز دیجیتال برای تراکنش‌‌های مالی مختلف از نقاط گوناگون دنیا مقدور است. برای انجام هرگونه تراکنش با ارز دیجیتالی در بستری گسترده نیاز به کلید‌‌های عمومی و خصوصی وجود دارد. این کلید‌ها، امنیت فعالیت با رمز ارز‌های دیجیتالی را بالا می‌برند. در واقع، عملیات تراکنش با کریپتو کارنسی‌‌ها به کمک فرآیند‌های رمزگذاری مسیر تراکنش انجام می‌شود.

ارز‌های دیجیتال چه تفاوتی با پول عادی دارند؟

در ابتدا این مورد را ذکر کنیم که غیرقابل برگشت بودن اولین ویژگی رمز ارز‌های دیجیتالی است. به عبارت دیگر زمانی که یک تراکنش در شبکه بلاکچین انجام می‌شود، به هیچ وجه امکان برگشت آن وجود ندارد. مگر اینکه شخص گیرنده شخصا پول را به حساب فرستنده برگرداند. نکته بعدی مخفی بودن هویت در بلاکچین است. در شبکه بلاکچین هویت افراد مشخص نیست. بلکه فقط آدرس عمومی کیف پول (مانند شماره کارت‌‌های بانکی) و میزان موجودی آن قابل مشاهده است. سرعت و امنیت پازل برتری ارز‌های دیجیتالی را تکمیل می‌کنند. رمز ارز‌های دیجیتالی را از هر نقطه از جهان می‌توان به نقطه دیگر منتقل کرد. درباره امنیت هم که مفصلا صحبت کردیم و برای تاکید بیشتر باید بگوییم که بلاکچین غیرقابل هک است. پس به صورت خلاصه، مزایای برتری ارز‌های دیجیتالی را می‌توان به صورت زیر بیان کرد:

• غیرقابل برگشت
• مخفی بودن هویت افراد
• سرعت بالا در انجام تراکنش بدون محدودیت
• امنیت بالا و غیرقابل نفوذ بودن رمزارز‌ها

انواع ارز دیجیتال کریپتوکارنسی چیست؟ یا کریپتوکارنسی

ارز‌های دیجیتال یا کریپتوکارنسی‌‌ها به دسته‌‌های مختلف تقسیم می‌شوند.

• کریپتوکارنسی هاPrivacy Coin
• Coin as a Service (رمزارز‌های خدمت دهنده)
• استیبل کوین‌‌ها (Stable coin)
• توکن کاربردی یا خدماتی (Utility Token Or App Coin)
• ارز‌های اوراق بهادار یا توکن‌‌‌های تضمینی (Security Token)

به طور کلی ارز‌های دیجیتال از تنوع زیادی برخوردار هستند. بیشتر آن‌‌ها کارکرد و ویژگی‌‌های مشابهی دارند. معروف‌ترین آن‌‌ها بیت کوین است. اما موارد و گزینه‌‌های مشهور دیگری هم در دنیای کریپتوکارنسی‌‌ها وجود دارد که از آن‌‌ها می‌توان به ترون (Tron)، ریپل (Ripple)، اتریوم (Ethereum)، لایت کوین (Litecoin)، استلار (Stellar) و مونرو (Monero) اشاره کرد. در ادامه به توضیح کوتاهی از هرکدام می‌پردازیم.

بیت کوین (Bitcoin)

بیت کوین، ترکیبی بود از خلاقیت، پشت سر گذاشتن موانع قانونی و کنار زدن واسطه‌‌ها در امور مالی و بانکی مختلف که تراکنش‌‌های مالی را در سطحی بین‌المللی مقدور می‌ساخت. به همین خاطر در مدت کوتاه ظهورش توانست توجه زیادی را به سمت خود جلب کند.

ترون (Tron)

ارز دیجیتال ترون با نشانه اختصاری TRX، ارز داخلی بلاک چین ترون است. این ارز دیجیتال یک پلتفرم غیرمتمرکز مبتنی کریپتوکارنسی چیست؟ بر بلاک چین است که هدف آن ایجاد یک شبکه جهانی اشتراک‌گذاری مطالب رایگان در حوزه سرگرمی است. به عبارت ساده، ترون از تکنولوژی بلاک چین به عنوان بستری برای توسعه بازار جهانی استفاده می‌کند که این شامل دنیای سرگرمی، رسانه و انواع محتواست.

این بدان معناست که سازمان‌‌های مرکزی فعلی اینترنت (که واسطه‌ای برای سازندگان نیز به حساب می‌آیند) از این حلقه خارج می‌شوند. این ویژگی، به سازندگان محتوا این امکان را می‌دهد تا مستقیما با کاربران در ارتباط باشند و سود کار خود را از آن‌‌ها دریافت کنند. ارز دیجیتال رسمی ترون، ترونیکس نام دارد.

ریپل (Ripple) کریپتوکارنسی یا ارز دیجیتال

پلتفرم ریپل یک پروتکل به‌صورت متن‌باز است که به‌منظور انجام تراکنش‌‌های سریع و ارزان طراحی شده است. ریپل به‌جای استفاده از سیستم ماینینگ بلاک چین، از یک مکانیزم اجماع از طریق گروهی از سرور‌ها برای تأیید معاملات‌اش استفاده می‌کند.

تراکنش‌‌های ripple در عرض چند ثانیه تأیید می‌شوند و هزینه‌ی بسیار کمی دارند. ریپل قطعاً قصد دارد تا بر تمام معاملات بین‌المللی در سراسر جهان تسلط داشته باشد.

این پلتفرم نه‌تنها ارز دیجیتال مخصوص به خود یعنی همان ریپل (XRP) را دارد بلکه به همه‌ی افراد این امکان را می‌دهد تا از طریق این پلتفرم، ارز دیجیتال خود را در Ripple Net ایجاد کنند.

اتریوم (Ethereum)

اتریوم نسل دوم ارز‌های دیجیتال است. این ارز تازه نفس، با هدف هوشمندسازی فرایند‌ها و ایجاد فضایی برای اجرای برنامه‌‌های غیر متمرکز و خودکار ایجاد شد. اتریوم در تاریخ ۳۰ جولای ۲۰۱۵ و به سرپرستی جوان ۲۳ ساله روسی، «ویتالیک بوترین» پا به عرصه ارز‌های دیجیتال گذاشت.

لایت کوین (Lightcoin)

لایت کوین یکی از قدیمی‌ترین ارز‌های دیجیتال موجود در بازار کریپتوکارنسی‌‌ها است و توسط چارلی لی (Charlie Lee) در ماه اکتبر سال ۲۰۱۱ راه‌اندازی شد.

یکی از اهداف اصلی لایت کوین کاهش زمان تائیدیه هر بلاک از ۱۰ دقیقه به ۲٫۵ دقیقه بود، که درنتیجه آن بتوان تراکنش‌‌های بیشتری را تأیید کرد.

پولکادات (DOT)

ارز دیجیتال پولکادات با نماد DOT در ماه May سال ۲۰۲۰ به طور رسمی راه‌اندازی شد، این رمز ارز در زمان نگارش این مطلب در رتبه‌ی ۸ بازار رمز ارز‌ها قرار داشت. قیمت لحظه‌ای این ارز ۴۵. ۳۵ دلار است. رشد این رمز ارز با توجه به خوشبینی یا بدبینی‌‌هایی که برای آینده‌ی شبکه‌ی این ارز وجود دارد بالا و پایین می‌شود.

شبکه‌ی بلاک چین پولکادات در واقع چند بلاک‌چین هماهنگ را به صورت یک مجموعه در اختیار کاربران خود قرار می‌دهد. یکی از اهداف اصلی رمز ارز پولکادات تامین مالی مورد نیاز شبکه است. هر فرد دارنده‌ی رمز ارز پولکادات در کریپتوکارنسی چیست؟ آینده‌ی این شبکه نقش دارد پروتکل استخراج رمز ارز پولکادات شبیه به اثبات سهام می‌باشد.

فایل کوین (Filecoin)

رمزارز فایل کوین با نام اختصاری FIL در سال ۲۰۱۴ توسط Juan Benet به وجود آمد. هدف از ایجاد این رمزارز ذخیره‌ی اطلاعات به صورت غیرمتمرکز بود. درواقع شما با خرید رمزارز FIL به فضایی برای ذخیره‌ی اطلاعات خود و البته به صورت غیرمتمرکز دسترسی خواهید داشت. در صورت داشتن حافظه‌ای که از آن استفاده نمی‌کنید، می‌توانید با در اختیار گذاشتن آن در شبکه از کارمزد‌های دریافتی سود کنید.

الگورند (ALGO)

رمزارز الگورند کریپتوکارنسی چیست؟ با نماد ALGO در سال ۲۰۱۹ توسط سیلویو میکالی (Silvio Micali) ایجاد شد. شبکه‌ی این رمزارز از پروتکل Pure Proof Of Stake برای تایید بلاک‌‌ها استفاده می‌کند. استفاده از این پروتکل امنیت شبکه را بالاتر می‌برد.

الگورند سعی دارد با به وجود آوردن امنیت به کمک پروتکل Pure proof of stake، مقیاس پذیری و عدم تمرکز به حل مشکلات موجود در شبکه‌ی بلاک‌چین کمک کند.

چین لینک (chainlink)

چین لینک با نماد اختصاری LINK در سال ۲۰۱۷ توسط سرگئی نظروف و استیو الیس به وجود آمد. شبکه‌ی chainlink به کاربران اجازه می‌دهد که اطلاعات و قرارداد‌های هوشمند را بر بستر بلاک‌چین ثبت کنند. یکی از اهداف شبکه‌ی LINK بر طرف کردن مشکل شبکه‌ی بلاک‌چین برای ارتباط با اطلاعات خارج از بلاک‌چین است.

سوالات متداول:

1-وضعیت کریپتوکارنسی در ایران به چه ترتیب است؟

در ایران هم مانند سایر نقاط دنیا، ارز‌های دیجیتال مورد بررسی افراد خبره‌ای مانند مهندسان، سرمایه‌گذاران و از همه مهم‌تر دولت قرار گرفته‌اند. البته فعلا به شکل رسمی و قانونی، خبری درباره استفاده و کاربرد این ارز‌ها مطرح نشده است.

نگارش: ساناز یوسفی

به منظور کسب اطلاعات بیشتر، مطالعه مقاله مدیریت ریسک استراتژیک را به شما عزیزان پیشنهاد می نماییم.

کریپتوکارنسی یا رمزارز چیست؟

کریپتوکارنسی یا رمزارز ، به پول دیجیتال یا مجازی گفته میشود که طوری طراحی شده تا با آنها مبادلات و تراکنش های مالی انجام شوند . کریپتوکارنسی یا رمزارز یک واحد پولی یا واسطه تبادل هست که فقط به صورت دیجیتال و یا الکترونیکی در دسترس میباشد . با استفاده از کریپتوکارنسی امکان انتقال سریع و بین المللی فراهم شده و هیچ محدودیتی وجود ندارد .

برای ایمن سازی و تایید معاملات رمزارزی و همچنین کنترل ایجاد واحدهای جدید و مشخص ، از رمزنگاری استفاده میشود . در اصل ، کریپتوکارنسی داده های محدودی در پایگاه داده هستند و کسی قادر به تغییر آنها نیست ، مگر اینکه در شرایط خیلی خاص قرار بگیرند .

این نوع ارزها توسط هیچ مرکز خاصی کنترل نمیشوند یعنی زیر نظر هیچ دولت یا ارگانی نیستند ، سریع و مقرون به صرفه‌ هستند و محدودیت جغرافیایی ندارند ؛ و از همه مهم‌تر با دغدغه‌ی حفظ حریم خصوصی ایجاد شدند.

تاریخچه

در دهه 90 میلادی تلاشهای زیادی برای ساختن ارزهای دیجیتالی میشد ولی خیلی از آنها شکست میخوردند . این شکست ها دلایل مختلفی داشتند ، مثل کلاهبرداری ، مشکلات مالی و یا حتی اختلافاتی که بین کارمندها و رئیسان پیش می آمد .

به طور قابل توجهی همه ی این سیستم ها ، از یک شخص ثالث کمک میگرفتند ، یعنی شرکتهایی که پشت آنها بودند امکانات را فراهم میکردند و تراکنش انجام میدادند. با وجود این شکست های پی در پی ، ایجاد سیستم ارزدیجیتالی تا مدت ها کنسل شد.

در اوایل سال 2009 یه برنامه نویس ناشناس یا شاید هم گروهی از برنامه نویس های ناشناس ، معروف به ساتوشی ناکاماتو “بیت کوین” را معرفی کردند. ساتوشی بیت کوین را یک سیستم نقدی الکترونیک نظیر به نظیر تشریح کرد . کاملا غیرمتمرکز ، یعنی هیچ سروری وجود ندارد و هیچکسی آن را کنترل نمیکند . این مفهوم شباهت زیادی به شبکه های همتا که برای اشتراک گذاری فایل ها استفاده میشود دارد .

کریپتوکارنسی چگونه کار میکنند؟

یکی از مهمترین مشکلاتی که هر شبکه ی پرداختی باید حل کند هزینه مضاعف هست . این نوعی کلاهبرداری است که همان مقدار را دوبار خرج میکنید. راه حل سنتی این بود که از یه شخص ثالث قابل اعتماد استفاده شود تا رکودها و بالانس های تراکنش ها را نگهداری کند . هرچند ، این روش همیشه شامل دادن اختیار و در کنترل داشتن اطلاعات شخصی شما به شخص ثالث میشود .

در شبکه غیرمتمرکز مثل بیتکوین ، هرکدام از شرکت کنندگان باید این کار را انجام بدهند. این کار از طریق بلاکچین انجام میشود ، یک شبکه ای که همه تراکنش ها و هرچیزی که درون شبکه اتفاق می افتد در دسترس عموم قرار میگیرد . بنابراین ، همه در داخل شبکه میتوانند موجودی همدیگر را ببینند و چک کنند .

هر تراکنش یک فایلی هست که شامل کلید عمومی فرستنده و گیرنده (آدرس کیف پول) و مقدار سکه هایی که انتقال داده میشوند است . این تراکنش باید توسط کلید خصوصی فرستنده هم تایید شود . همه اینها فقط پایه کریپتوگرافی هستند . در نهایت ، تراکنش در شبکه پخش میشود ، اما اول در ابتدا میبایست تایید شود .

در شبکه ی کریپتوکارنسی ، تنها ماینرها هستند که میتوانند با حل کردن مسئله ی کریپتوگرافیک ، تراکنش ها را تایید کنند . ماینرها تراکنش ها را بررسی میکنند ، تایید میکنند و در نهایت در شبکه پخش میکنند . بعد از این ، هر نود شبکه آن را به پایگاه داده خودش اضافه میکند . وقتی که تراکنش تایید شد ، غیرقابل حذف و غیرقابل برگشت میشود ، ماینر هم پاداش خودش و هزینه تراکنش را دریافت میکند .

در واقع ، هر شبکه ی کریپتوکارنسی بر اساس اجماع همه شرکت کنندگان در باره قانونی بودن ترازها و معامله هاست. اگر نودهای شبکه روی یک تعادل واحد اختلاف داشته باشند ، عملا سیستم شکست میخورد . با این حال ، قوانین زیادی از قبل ساخته و برنامه ریزی شده که در شبکه وجود دارد تا از وقوع این مشکل جلوگیری کند .

جالب است بدانید کلمه “کریپتوکارنسی” در مارس 2018 میلادی به دیکشنری مریام-وبستر اضافه شد .

کریپتوکارنسی یا ارز دیجیتال چیست و چه مزایایی دارد؟

کریپتوکارنسی یا ارز دیجیتال چیست و چه مزایایی دارد؟

قبل از اینکه به چیستی کریپتوکارنسی یا ارز دیجیتال و مزایای آن بپردازیم، توصیه می کنیم تاریخچه ی پول رامطالعه کنید. بعد از آشنایی با مفهوم پول، مفهوم ارز دیجیتال بهتر درک می شود.

ارز دیجیتال چیست؟

در سال ۲۰۰۸، بعد از شروع بحران مالی جهانی، فردی به اسم ساتوشی ناکاموتو مقاله ای ۹ صفحه ای منتشر کرد. این مقاله با اسم “بیت کوین یک سیستم پولی الکترونیکی همتا به همتا” منتشر شد. در آن به لزوم وجود یک سیستم پولی غیر متمرکز و دیجیتال پرداخته شده بود.

این اولین باری نبود که چنین موضوعاتی مطرح می شود. اما هیچ کدام موفق نبوده اند. ساتوشی (که یک فرد ناشناس است) مدتی بعد از انتشار این مقاله، در ژانویه ی سال ۲۰۰۹ بیت کوین را خلق کرد! یعنی او اولین کسی بود که موفق شد ایده ی خود را عملیاتی کند.

ایجاد این چنین پولی بر اساس عدم اعتماد بود. بعد از بحران بانکی پیش آمده، همه به دنبال راهی بودند تا اختلالی که بانک ها در دارایی های ما ایجاد می کنند کنترل شود.

امروزه تقریبا این اختلال بر هیچ کسی پوشیده نیست! دولت ها به چاپ پول بی پشتوانه می پردازند و تورم زایی می کنند. و بانک ها با انجام فعالیت های اقتصادی غلط نظام پولی را تضعیف می کنند.

هدف ساتوشی ایجاد بستری بود که افراد خود بتوانند دارایی های خود را مدیریت کنند. در این بستر، هیچ مرکزیت یا حاکمیتی وجود ندارد.

برای مثال دلار توسط یک دولت چاپ می شود و ارزش می گیرد. حفظ آن نیز به دست بانک ها و همان دولت است. اما در سیستم ساتوشی، همه ی کسانی که در این بستر مشارکت می کنند و به آن پول ارزش می دهند. همه در حفظ آن سهیم هستند و ارزش آن پول را تقاضای افراد تعیین می کند.

شروع بیت کوین

ساتوشی با زبان برنامه نویسی C++ بستری برای فعالیت به وجود آورد. مردم به این برنامه اضافه شدند و شروع به استخراج بیت کوین کردند. بیت کوین اولین ارز دیجیتال تولید شده است.

بعد از بیت کوین اتریوم ساخته شد و در حال حاضر هزاران ارز دیجیتال وجود دارد.

کریپتوکارنسی

ارز دیجیتال یا رمز ارز، ترجمه ی عبارت cryptocurrency است. crypto به معنای نهانی و رمز آلود است. currency نیز معنای ارز می دهد. رمز ارز ترجمه ی دقیقی برای این واژه است.

ارزهای دیجیتال را از این بابت رمز ارز می خوانند که برای حفظ امنیت آن ها، با کمک فرمول های پیچیده ی ریاضی رمز نگاری می شوند تا کسی امکان دستکاری آن را نداشته باشد.

مزایای ارز دیجیتال چیست؟

ارز دیجیتال زیر نظر هیچ حاکمیتی نیست. پس اعمال تحریم و دخالت حاکمان در آن وجود ندارد. می توان این موضوع را از بهترین مزیت های آن ذکر کرد. مخصوصا برای کشوری مانند ایران، امکان نقل و انتقالات مالی بدون نیاز به تایید دولت ها، ویژگی ارزشمندی است.

هیچ بانکی نمی تواند با اجرای سیاست های مداخله گرایانه، ارزش این ارز را تغییر دهد. استفاده از این ارزها ساده است. امنیت آن به علت فیزیکی نبودن بالا است و ضمنا مدیریت دارایی های شخص را به خود او واگذار می کند.

جدای از این مسائل، به علت وجود قانون عرضه و تقاضا، ارزهای دیجیتال یک فضای بسیار سودده که مانند بورس تحت نظر دولت ها نیست ایجاد کرده اند. افراد مختلفی پس از دیدن آموزش های لازم، به این بازار وارد می شوند و کسب درامد می کنند.

کریپتوکارنسی چیست؟

یک کریپتوکارنسی، دارایی دیجیتال و شبکه غیرمتمرکزی است که از رمزنگاری پیشرفته و دفتر کل توزیع شده استفاده می‌کند.

فرق آن با پول‌ها و شبکه‌های دیگر این است که هیچ‌ سازمان، بانک یا دولتی بر تراکنش‌های آن یا تولید واحدهای پولی جدید کنترلی ندارد.

در شبکه یک ارز دیجیتال، همه این حق را دارند که در تایید تراکنش‌های شبکه و کنترل آن شرکت کنند.

در واقع بر خلاف سیستم بانکی و سیستم‌های مالی متمرکز که فقط چند نهاد خاص بر روی آن کنترل دارند، در سیستم یک ارز دیجیتال هیچ کس به تنهایی مالک شبکه نیست و هیچ به تنهایی نمی‌تواند کنترل شبکه را بدست بگیرد، بلکه هر کس که اکوسیستم وصل می‌شود، بخشی از آن خواهد بود.

کریپتوکارنسی‌ها را می‌توان به صورت مستقیم و بدون دخالت هرگونه واسطه‌ای در اینترنت به شخص دیگری ارسال کرد.

یعنی برای ارسال ارزهای دیجیتال به یکدیگر نیازی به افتتاح حساب بانکی، استفاده از خدمات بانک‌ها یا هر سازمان واسطه‌ دیگری نخواهید داشت.

به عنوان مثال:

شما می‌توانید کریپتوکارنسی (مثل بیت کوین) بخرید و به راحتی برای هر کسی که دوست دارید، حالا داخل کشور یا خارج از کشور ارسال کنید بدون اینکه نیاز باشد از بانک یا هرگونه سازمان واسطه‌ای کمک بگیرد.

همانطور که گفتیم، کریپتوکارنسی‌ها یا همان ارزهای دیجیتال از یک دفتر کل توزیع شده استفاده می‌کنند.

دفتر کل توزیع شده‌ای که اغلب کرپیتوکارنسی‌ها روی آن کار می‌کنند، «بلاک چین» نام دارد.

در حال حاضر بیش از ۳,۰۰۰ کریپتوکارنسی مختلف با اهداف گوناگون وجود دارد اما مشهورترین‌ِ آن‌ها بیت کوین، اتریوم، ریپل و لایت کوین هستند.

با سیستم‌های متمرکز، ما همیشه در حال اعتماد کردن به اشخاص و سازمان‌های مختلف هستیم.

وقتی که پول خود را در بانک پس‌انداز می‌کنیم، مجبور به اعتماد کردن به بانک هستیم.

وقتی که فایلی را در فیس‌بوک منتشر می‌کنیم به فیس‌بوک اعتماد می‌کنیم که از اطلاعات ما حفاظت کند.

کرپیتوکارنسی‌ها با بهره‌گیری از مفهوم تمرکززدایی، رمزنگاری و دفتر کل توزیع شده، به دنبال آن هستند که ما را از اعتماد بی‌نیاز کنند.